lexgroep.nl

Na mijn overwinning in de Haagse Bosloop waren de verwachtingen van mijn collega's voor de cross in Londen (te) hoog gespannen: 'Robbert, jij moet straks de eer van ons land hoog houden. Zorg dat wij met de eerste prijs naar huis gaan!' Ik moest praten als brugman om de te hoge verwachtingen te temperen. 'Ik heb nog nooit aan een cross meegedaan! Het niveau in Groot Brittannie is veel hoger! Ze hebben veel meer ambtenaren!'

Vooraf hoopte ik stiekem wel op een stunt, maar na het bestuderen van de uitslagen van 2008, vervloog die hoop snel. De Britten hebben een heel circuit opgezet met cross-, weg- en baanwedstrijden en de winnaars lopen tijden waar zelfs Thomas trots op zou zijn. Een troostprijs in de vorm van een eerste prijs in mijn leeftijdscategorie zou al een hele kluif worden. Dit vond ik op Internet over mijn voornaamste concurrent Darren Rowlands: 'The following Wrexham AAC athletes have been selected to compete for Wales in the British & Irish Masters International Cross Country Champs at Perry Barr, Birmingham on 14 November 2009 : .. Darren Rowlands (M40)..' Dan maar beste Nederlander worden!

Na een reis van meer dan 4 uur stond ik met een onwerkelijk gevoel om 14.00 uur aan de start voor een cross in Londen. Volgens de speaker zouden het 3 ronden van 2 mijl worden, iets minder dan 10 kilometer dus. Ik had me voorgenomen om me heel erg in te houden, maar vreemd genoeg liep ik na de start voor mijn gevoel heel makkelijk mee in een kopgroep van 5 man. Na een halve ronde begon ik al aan een demarrage en de nationale eer te denken, maar dat bleek een flinke misrekening. Van het ene op het andere moment begon het steeds zwaarder aan te voelen en na driekwart ronde moest ik lossen uit de kopgroep. In de tweede ronde kwam de echte klap en liet ik het tempo nog verder zakken. Heuvelop was de vaart er helemaal uit en voelde ik de pijn in mijn kuiten. Heuvelaf ging het ook niet helemaal goed. Mijn baanspikes zonder hak hadden aan de voorkant wel grip, maar achter niet. Hierdoor (en door de vermoeidheid) draaiden mijn voeten tijdens de afdeling af en toe rond mijn voorvoet. In de tweede ronde haalde een groepje van 3 man mij in, waardoor ik niet meer aan de prijzen hoefde te denken. Mijn verval bleek achteraf ook een mentale kwestie, want in het zicht van de haven was mijn vermoeidheid opeens weer weg. Ik kon weer snelheid maken, nog een tegenstander inhalen en zoals gebruikelijk op de finish afsprinten. Na afloop was ik toch wel tevreden, want ik had weer veel geleerd. De volgende keer zal ik mijn race beter opbouwen en ga ik op échte cross-spikes lopen.

Ondanks dat ik met lege handen terugkwam in Nederland, waren mijn collega's toch trots op mij. Ze vonden 'beste Nederlander' een hele prestatie. In mijn kamer hadden ze fotootjes van mij opgehangen, met als begeleidende tekst: 'Welkom thuis, kampioen!'

Nou Robbert,
jij maakt mooie wedstrijden mee. Een international extra in de ploeg.Leuk verslag bedankt. Ik hoop je goed te blijven ondersteunen. En ik hoop dat je zondag hersteld bent.

Mooi avontuur. Even op en neer de Noordzee over voor een wedstrijd en nog hard lopen ook.

He Robbert,

Nou ik ben trots op je hoor!! Dat doen maar weinig ambtenaren je na en ook weinig echte lopers. 7e is ook een hele mooie prestatie en volgens mij ben je ook geen crossloper. In ieder geval kampioen der ambtenaren voor en jaar!! Wie weet wat je daar volgend jaar gaat doen. Heb je tenminste weer een doel.......
Een aanwinst voor de groep. Ik ga bijna 3 weken op vakantie en kom daarna uitgerust en wellicht minder fit....terug, maar dan ga ik weer achter jullie aan door de duinen.

Blijft een mooie prestatie Robbert. En idd een leuk verslag. Was eigenlijk 'n heel drukke (werk)dag zo voor je, niet? Vandaar de pijn in de kuiten wellicht?

By the way, ik heb ooit ook eens een cross met Britten gelopen. Die gasten worden op heuvelachtig grasland echt gek (en goed). Fellrunning is niet voor niets 1 van de populairste looponderdelen op dat eiland.