DEEL II
Na de muur pak ik het looptempo weer op en dans in kleine pasjes naar 30km. Waar Lex staat. Ik voel mij topfit en ben continue aan het hardlopen tot km 33. Ah, daar is het dan: het langverwachte breekpunt. Ik wandel wat, neem wat eten en drinken van het buffet. Anderen lukt het om stukken hard te lopen, maar ik kan mij er niet toe zetten. Zei ik soortgenoten? Ik bedoelde lotgenoten. Ik ben een beetje duizelig en stop mijn hoofd in een waterbak. Dat helpt. Althans: zeker een paar minuten. Af en toe lukt het mij om even aan te zetten. Ik passeer dan weer enkele lopers die gestadig doordieselen, maar ik ben na korte tijd zo moe dat ik weer wandel. En dan word ik weer gepasseerd door deze lopers, die hun energie een stuk beter verdelen. Ik besluit om wat energie te sparen door te blijven wandelen, dat lijkt logisch. Hmm, misschien had ik dat wat meer aan het begin moeten doen.
Bij 35km lukt het mij weer om een aanzetje te doen. Maar zelfs de 250 meter markeringen laten lang op zicht wachten. Het is natuurlijk al een slecht teken dat er 250m markeringen zijn. Ik weet dat ik een erg goede tijd tot 33km heb gelopen, en kijk af en toe naar mijn horloge. Op dit moment kan de eindtijd mij nauwelijks boeien: overleven en bovenkomen dat is voldoende. Na een helse 3 kilometer weet ik de afdaling naar Wixi nog in fatsoenlijk tempo te nemen, maar daarna wordt het echt afzien. Door de kale helling zie je de lopers ver boven je op weg naar de gletsjer morene. Mooi gezicht, jammer dat ik ernaar toe moet. Mijn hoofd wilde al even niet meer, en vindt nu bijval van mijn bovenbenen en mijn kuiten. Ik doe mijn uiterste best van het uitzicht en de sfeer te genieten, maar ook dat is niet meer vanzelfsprekend. Het duurt een tijd voordat ik in een groepje met lopers terecht kom die een voor mij haalbaar tempo wandelen. Daarmee sleep ik mij naar het hoogste punt op 40.8km. Van vorig jaar kon ik mij herinneren dat het vanaf hier alleen nog naar beneden is en dat kramp in de kuiten een gevaarlijk struikelblok kan zijn. Ook nu geven mijn kuiten een waarschuwing, maar het lukt mij een flink tempo te zetten en onderweg naar de finish passeer ik nog een aantal lopers.
30 minuten sneller dan vorig jaar!
Ook al heb ik lopen klooien vanaf kilometer 33, ik weet op dit laatste stuk dat ik mijn prestatie van vorig jaar flink heb verbeterd. Nadat ik Lex heb gevonden ga ik in het gras liggen. Ik vermoed dat Lex allerlei dingen tegen me gezegd heeft, maar afgezien van zijn tevreden blik, kan ik mij verder niet zoveel herinneren. Wat zal er van die astmatische man zijn geworden?
M35 101. Dekker Dennis 1974 NL-Voorschoten 4:33.58,4 PR (2012: 5:04:44.7)
VERVOLG ZIE DEEL III
