lexgroep.nl

Hallo,
Mijn uit de hand gelopen hobby begon in 2007 nog heel onschuldig. Twaalf jaar eerder was ik uit de selectie van de plaatselijke voetbalclub gestapt en was ik van het ene op het andere moment gestopt met trainen. Ik speelde alleen nog op zondag een (half) wedstrijdje in een recreatieteam, dat ieder jaar minder werd en ieder jaar een klasse lager was gaan voetballen. Inmiddels was ik in de kelder van het veteranenvoetbal beland en had ik de conditie van een postbode. Om te voorkomen dat ik in de winterstop nog verder zou afglijden, besloot ik een keer mee te doen aan een conditietraining in de duinen. Het was verschrikkelijk afzien, maar tegelijkertijd ook heel lekker en dat goede gevoel deed me denken aan tijden dat ik nog fit was. Een week later was de winterstop nog niet voorbij en wilde ik weer meedoen. Echter, in plaats van duintraining stond een Z&Z-wedstrijd op het programma. Ondanks ernstige bedenkingen, besloot ik toch mee te doen en liep ik de 5 km in 20 1/2 minuut. Ik begreep van anderen dat 20 minuten een soort magische grens was, dus die wilde ik bij de volgende Z&Z wel doorbreken. Na liefst 2 trainingen in 4 weken dacht ik wel een minuut harder te kunnen lopen dan de vorige keer. Wat was ik na afloop gedesillusioneerd, toen bleek dat ik dezelfde tijd had gelopen als de vorige keer! Behalve gedesillusioneerd was ik ook heel boos (op mijzelf), dat ik mijn doel niet had bereikt. Ik zinde op revanche en stelde een projectplan op: gedurende een maand 2 x per week een duurloop met als eindresultaat een tijd onder de magische grens. Ik was helemaal euforisch toen ik het deze keer wel haalde en ook verbaasd hoe makkelijk het ging als je 'serieus' trainde. Het trainen en de resultaten bevielen zo goed, dat ik het niet bij iets eenmaligs wilde laten. Ik bleef trainen en het ging steeds harder en ik werd steeds enthousiaster en ik stopte met voetballen en ik ging nog vaker (3x) trainen en... ik raakte geblesseerd! Liefst drie maanden lag ik eruit met een stressfractuur en had ik de tijd om na te denken over mijn zonden. Nadat ik me had verdiept in de basisprincipes van de trainingsleer, kwam ik erachter dat drie maal per week een duurloop van 1,5 uur toch niet zo'n goed trainingsprogramma was voor een beginnende loper. Gelukkig heb ik ervan geleerd en ben ik wijzer geworden. Ik ben nu al vanaf mei 2008 blessurevrij en net als bij iedere beginnende loper sneuvelt het ene na het andere PR. Uiteraard gaat dat een keer stoppen, maar daar maak ik mij nu nog geen zorgen over. De bomen lijken nog tot in de hemel te groeien. Ik verbeeld mij zelfs dat ik de opvolger van George Eichhorn kan worden! En misschien word ik uiteindelijk zelfs zo goed, dat iemand mijn opvolger wil worden...
Groet Robbert Tjoa.